ပန္းခ်ီစကားဝိုင္း ( ၇ )

  အတူေရးၾကတာ မွန္ေပမယ့္ မတူတာေတြ ထြက္လာရတဲ့ အေၾကာင္းက အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတာေပါ့။ ဆရာက သင္ေပးလိုက္တာေတာ့ တစ္မ်ိဳးတည္းပါပဲ၊ အေၾကာင္းအရာကလည္း တစ္ခုတည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခံယူမႈ မတူၾကဘူး၊ လိုက္နာမႈ မတူၾကဘူး၊ အက်င့္အၾကံ မတူၾကဘူး၊ အႀကိဳက္ မတူၾကဘူး၊ ခံစားမႈ မတူၾကဘူး၊ သံုးၾကတဲ့ ပစၥည္း (ေဆး၊စကၠဴ) မတူၾကဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ထြက္လာတဲ့ အေျဖကလဲ မတူၾကဘူးေပါ့ဗ်ာ။ တစ္မ်ိဳးစီေပါ့။
    "မေကာင္းဘူးလား" လို႔ ေမးရင္ "ေကာင္းပါတယ္၊ တစ္မ်ိဳးစီေကာင္းတာပါ" လို႔ ေျဖရမွာပါပဲ။
    "ဘယ္ဟာအေကာင္းဆံုးလဲ" လို႔ ေမးရင္ "အတူတူေရးၾကသူေတြ အမ်ားဆံုးႀကိဳက္တဲ့ ပန္းခ်ီကားကို အေကာင္းဆံုးလို႔ ေျပာရင္ ရမွာပါပဲ။ လူတိုင္းႀကိဳက္ခ်င္မွ ႀကိဳက္မွာပါ။ ပန္းခ်ီဆရာ (၉)ေယာက္အတူေရးလို႔ (၆)ေယာက္ေလာက္ ႀကိဳက္တယ္ဆိုရင္ မဆိုးဘူးေပါ့ဗ်ာ။ တခါတေလ ကိုယ္တိုင္မႀကိဳက္ေပမယ့္ သူမ်ားက ႀကိဳက္ေနတတ္တယ္။ ကိုယ္တိုင္က ႀကိဳက္ေနေပမယ့္ သူမ်ားက ႀကိဳက္ခ်င္မွ ႀကိဳက္မယ္။ အႀကိဳက္ဆိုတာ ကြဲျပားႏိုင္တာပါပဲ။ ကြဲျပားခြင့္လဲ ရွိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ ေျပာဖူးတာေလးကို ကၽြန္ေတာ္လက္ခံတာေပါ့ဗ်ာ"
    "ခင္ဗ်ားဆရာက ဘာမ်ား ေျပာဖူးလို႔လဲဗ်"
    "ေအာ္. . . ဒီလိုပါ။ လူမ်ားလုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ထားတဲ့ အႏုပညာ ပစၥည္းတစ္ခု (ပန္းခ်ီကားပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပန္းပု႐ုပ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္) ၾကည့္ၿပီးရင္ ေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းဘူးေျပာတာထက္စာရင္ ႀကိဳက္တယ္ မႀကိဳက္ဘူးေျပာတာက ပိုသင့္ေတာ္တယ္ လို႔ ေျပာဖူးလို႔ပါ။ ႀကိဳက္တယ္ မႀကိဳက္ဘူးဖိုတာက ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ပတ္သက္ေနတယ္။ ေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းဘူးဆိုတာကေတာ့ တျခားပညာရပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ကိစၥေတြေရာ ပါဝင္ေနတတ္တယ္ လို႔ ေျပာဖူးပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ ဆရာက  ပညာရပ္ပိုင္းဆိုင္ရာမွာ ဘာမွ နားမလည္တဲ့သူ တစ္ေထာင္ ခ်ီးမြမ္းတာကို ေက်နပ္ေနမယ့္အစား တတ္သိနားလည္သူ ပညာရွင္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ အျပစ္ေျပာတာကို လက္ခံႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေစခ်င္တယ္" လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတာေပါ့။
    "ပန္းခ်ီကားေတြကို ေအာက္ဒိုး (OUT DOOR) ထြက္ေရးၾကတာ ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်။ အင္ဒိုး (IN DOOR) ေရးလို႔ေရာ မရဘူးလား။ အခုအခ်ိန္မွာ ပန္းခ်ီကားေအာက္ဒိုး (OUT DOOR) ေရးသူရွားလာၿပီ ထင္တာပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဟံသာဝတီ သတင္းစာေခတ္က (OUT DOOR) ေရးေနသူေတြပါတဲ့ သတင္းေတြ ဖတ္ဖူးတယ္ဗ်။ အခု အဲ့လိုသတင္းမ်ိဳး သိပ္မေတြ႕ရဘူး။ ေရးေရာ ေရးၾကေသးရဲ႕လား"
    "ေရးၾကပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ နည္းပါတယ္။ (OUT DOOR) ေရးႏိုင္ဖို႔က ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားရတာဗ်။ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပုေက်ာင္းတက္ၿပီးမွ (OUT DOOR) ေရးရတဲ့ အရာဟာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေလ့လာေလေလ  ပိုၿပီး ခက္ခဲနက္နဲေလေလ ျဖစ္လာတယ္ ဆိုတာ သိလာရတယ္။ လိုက္ေလ ေဝးေလပါပဲဗ်ာ"
    "ေက်ာင္းက ေအာက္ဒိုး (OUT DOOR) ေရးနည္း သင္မေပးလိုက္ဘူးလားဗ်"
    "ေက်ာင္းက ေအာက္ဒိုး(OUT DOOR) ေရးနည္း၊ အင္ဒိုး(IN DOOR) ေရးနည္း ဆိုၿပီး သင္ေပးလိုက္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အေျခခံက်တဲ့ သေဘာတရားေတြနဲ႔ သဘာဝကို ေလ့လာခ်ဥ္းကပ္တဲ့နည္း၊ ရွာေဖြနည္းေတြကို သင္ေပးလိုက္တာဗ်။ ေက်ာင္းက ေဆးေကၽြးတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေဆးေဖာ္နည္း ေပးတာ။ ဟင္းေပးတာ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ဟင္းခ်က္နည္း ေပးတာ။ မီးျခစ္ေပးလိုက္တာ မဟုတ္ဘူး၊ မီးရေအာင္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္တဲ့နည္း ေပးလိုက္တာပါ"
    (IN DOOR)အင္ဒိုးမွာ အရင္ဆံုး ေလ့လာရတာက Point, Line, Shape, Form. .  ဆိုတဲ့ အစက္အေပ်ာက္ေတြ၊ မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြ၊ ပံုသ႑ာန္ေတြနဲ႔ ပံုသ႑ာန္ေတြကေန ထုထည္ရေအာင္ လုပ္ကိုင္ေရးဆြဲနည္းေတြ သင္ေပးလိုက္တာ။ အဲ့ဒီလို ေရးတတ္ဖို႔အတြက္ Point ဆိုတဲ့ အစက္အေပ်ာက္ေတြကို ဆက္ရင္ မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြ ရတယ္။ မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြကို ဆက္ရင္ ပံုသ႑ာန္ေတြ ရတယ္။ ပံုသ႑ာန္ေတြကို ဆက္စပ္ရင္ ထုထည္ေတြကို ရတယ္ဆိုတဲ့ ရာထား တည္ေဆာက္နည္းေတြကို အရင္သင္ရတယ္။ မ်က္စိအေလ့အက်င့္၊ လက္အေလ့အက်င့္ေတြရေအာင္ လုပ္ရတယ္။ ရၿပီဆိုရင္ OBJECT- ပစၥည္းေတြကို စားပြဲေပၚမွာတင္ၿပီး ဆရာက ေရးခိုင္းတယ္။ ပုလင္း၊ အိုး၊ ယြန္းအစ္၊ ထုလံုးရွည္၊ အလံုး၊ ေလးေထာင့္၊ အဝိုင္း၊ ထုလံုးခၽြန္၊ ဆလင္ဒါ၊ ပိရမစ္ပံု အစရွိတဲ့ အရာေတြကို ေရးရတယ္။ အဲ့ဒီပစၥည္းေတြရဲ႕ အခ်ိဳးအစား၊ ေနရာယူမႈေတြကို မွန္ကန္ေအာင္ ေရးဆြဲေလ့က်င့္ရတယ္။ မ်ဥ္းေၾကာင္းသေဘာအရ အဲ့ဒီအရာေတြ မွန္ကန္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ အဲ့ဒီပစၥည္းေတြရဲ႕ သေဘာေတြ (အသားသေဘာ - TEXTURE ၊ အႏုအရင့္သေဘာ - TONE ၊ အေလးခ်ိန္သေဘာ - WEIGHT) ေတြကို ခဲတံနဲ႔ အရင္ ေရးရတယ္ဗ်။
    အဲ့ဒါေၾကာင့္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပုေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ အိုးေတြ၊ ခြက္ေတြပဲ ေရးေရးေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ အၾကာႀကီးေရးရတာလားဗ်။
    ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေရးရတာေပါ့ဗ်။ အစပထမ ပုလင္းတစ္လံုးကို မ်ဥ္းေၾကာင္းအျဖစ္ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ရတယ္ဗ်။ မ်ဥ္းေျဖာင့္၊ မ်ဥ္းေကာက္ ပါဝင္မႈေတြ၊ အနိမ့္အျမင့္ အက်ဥ္းအက်ယ္ေတြ မွန္ကန္ေအာင္ ေလ့လာ ေလ့က်င့္ေရးဆြဲရတယ္။ ဒါေတြ မွန္ကန္သြားၿပီဆိုေတာ့မွ သူ႔သေဘာ (အသားသေဘာ - TEXTURE ၊ အလင္းအေမွာင္သေဘာ - LIGHT AND SHADE) ေတြကို ထပ္ၿပီး ေလ့က်င့္ရတယ္။ တစ္ရက္နဲ႔ တစ္ရက္၊ တစ္ေန႔နဲ႔ တစ္ေန႔ ပုလင္းတစ္လံုးကို ေလ့လာရင္း ေလ့လာရင္းနဲ႔ မတူတာေတြကို ျမင္လာရတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပန္းခ်ီဆရာက " သူမ်ားျမင္တာကိုလဲ ျမင္တယ္၊ သူမ်ားမျမင္တာကိုလဲ ျမင္တယ္ " လို႔ ေျပာတာေပါ့ဗ်။
    အဲ့ဒီ ပုလင္းေတြ ခြက္ေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ ေရးရတာတုန္းဗ်။ တျခားဟာေတြ ေရးရင္ေရာ မရဘူးလား။
    ရပါတယ္ဗ်ာ။ အၿမဲ မေဖာက္မျပန္၊ မေျပာင္းမလဲ တည္ရွိေနတယ့္ မည္သည့္ REGULAR ပစၥည္းကိုမဆို ေရးလို႔ရပါတယ္။ အဲ့ဒီ REGULAR ေတြကို ေရးႏိုင္ၿပီဆိုရင္ IRREGULAR လို႔ ေခၚတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေရးဆြဲရတယ္။ ေလ့က်င့္ရတယ္။ အဲ့ဒါက STILL LIFE လို႔ ေခၚတဲ့ သက္ရွိ၊ သက္ၿငိမ္ပစၥည္းေတြကို ေရးဆြဲ ေလ့က်င့္ရတယ္။ ပန္းေတြ (ပန္းအမ်ိဳးမ်ိဳး)၊ သစ္သီးေတြ (အသီးအႏွံမ်ိဳးစံု)ကို ေရးရတယ္။ ပန္းဆိုရင္ မၫွိဳးႏြမ္းခင္မွာ ရွိတဲ့ လတ္ဆတ္မႈေတြရေအာင္၊ အသီးအႏွံေတြဆိုရင္ ပိန္႐ႈံ႕ေျခာက္ေသြ႕ မသြားခင္ လတ္ဆတ္မႈနဲ႔အတူ ရွိေနတဲ့ အေရာင္ေတြကို ရေအာင္ ေလ့လာေရးဆြဲရတယ္။ အဲ့ဒီဟာေတြရေအာင္ ေရးႏိုင္ၿပီဆိုမွ LANDSCAPE လို႔ေခၚတဲ့ ေျမျပင္႐ႈေမွ်ာ္ခင္းေတြကို ေရးရတာဗ်။
    ဒါဆိုရင္ ႐ႈခင္းေရးဖို႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မလြယ္ပါလားဗ်။
    ဟုတ္တယ္။ ႐ႈခင္းမွာေတာင္ အမ်ိဳးအစားအမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲေသးတာဗ်။
    - ေျမျပင္႐ႈခင္း - LANDSCAPE
    - ေတာင္ေပၚေဒသ ႐ႈခင္း - MOUNTAIN SCAPE
    - ၿမိဳ႕ျပ ႐ႈခင္း - TOWN SCAPE
    - ေက်းလက္႐ႈခင္း - VILLAGE SCAPE
    - ျမစ္ျပင္ ႐ႈခင္း (ျမစ္ေဘး၊ ေခ်ာင္းေဘး၊ ျမစ္ဆိပ္၊ ျမစ္ကမ္း႐ႈခင္း) - RIVER SCAPE
    - ပင္လယ္ျပင္ ႐ႈခင္း - SEA SCAPE
    - သစ္ေတာ ႐ႈခင္း - FOREST SCAPE အစရွိတဲ့ အရာေတြကို သိေအာင္ေရးတာေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပန္းခ်ီဆရာေတြက ၿမိဳ႕ျပနဲ႔ ေဝးတဲ့ ခ်င္းေတာင္၊ အင္းေလး၊ ပုဂံ အစရွိတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေနရာေဒသ အႏွံကို OUT DOOR ထြက္ေရးၾကတာေပါ့။ အဲ့ဒီလို သြားလာေရးဆြဲေတာ့မွ ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေဒသ၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြင္းက တိုင္းရင္းသာ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ေနထိုင္မႈ၊ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ၊ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြကို သိျမင္ခြင့္၊ ေလ့လာခြင့္ရတာေတြကို ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ခံစားတာ မဟုတ္ပဲ ျပည္သူေတြပါ မိမိကဲ့သို႔ ခံစားလာရေအာင္ ျပပြဲေတြ လုပ္ၿပီး ျပသၾကတာေပါ့ဗ်ာ။
   "ေနပါဦးဗ်။ အဲ့ဒီလို သြားေရးေတာ့ အခက္အခဲေတြ မရွိဘူးလား"
    "ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ နယ္ေတြမွာဆို ေမ်ာက္ပြဲၾကည့္သလို ပန္းခ်ီဆရာကို ဝိုင္းအံုၾကည့္ေနၾကတာ။ အထူးအဆန္းပဲေပါ့။ မျမင္ဖူး မေတြ႕ဖူးေတာ့လဲ အထူးအဆန္းျဖစ္ၾကတာေပါ့။ တခ်ိဳ႕ဆို သူတို႔ထင္သလို သူတို႔ျမင္သလို ေျပာသြားလိုက္ၾကတာ ကိုယ္ဆို ရစရာေတာင္ မရွိဘူး"
   "ဟုတ္လား. .  ဘာေတြေျပာသြားၾကလို႔တုန္း"
   "မွတ္မွတ္ရရ. . . ၁၉၉၆ခုႏွစ္ ဇြန္လတုန္းကေပါ့ဗ်ာ။ ေတာမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာေပါ့။ မႏၲေလးက်ံဳးနဲ႔ မႏၲေလးေတာင္ကို က်ံဳးအေရွ႕ဘက္ေဒါင့္ကေန ျမင္ရတဲ့ ႐ႈခင္းကို ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ေတြနဲ႔ ေရးေနတာ။ ေရးေနတုန္း DTဆိုင္ကယ္နဲ႔ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ အနားလာရပ္တယ္။ ေနာက္ကလူငယ္က ဆင္းၿပီး ပန္းခ်ီေရးေနတာ လာၾကည့္တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ေရွ႕က ဆိုင္ကယ္ေမာင္းတဲ့ လူငယ္က "ေဟ့ေကာင္၊ သြားရေအာင္ လာကြာ" လို႔ ေခၚတယ္။ ၾကည့္ေနတဲ့လူငယ္က "ေနပါဦးကြာ၊ ခဏေလးပါ။ ငါၿပီးေအာင္ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ" တဲ့။ ဒီေတာ့ သြားဖို႔ေခၚေနတဲ့ လူငယ္က ဆိုင္ကယ္ကို ေဒါက္မေထာက္ဘဲ ရပ္ထားၿပီး ဆိုင္ကယ္ေပၚကေန "မင္းကလဲကြာ၊ အလုပ္မရွိတဲ့လူေတြ လုပ္ေနတာကို ဘာျဖစ္လို႔ ၾကည့္ေနမွာတုန္း" တဲ့ဗ်ာ။ ကဲ. . ၿပီးေရာ။ ပန္းခ်ီဆရာ ပန္းခ်ီေရးတာ အလုပ္မဟုတ္ဘူးတဲ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ မွတ္သားမိတာေလးပါ။ စိတ္ကသိကေအာင့္ႏိုင္တာေလးပါ။ ဒါက အနိမ့္ဆံုးေတြ႕ရတဲ့ အခက္အခဲတစ္ခုပါပဲဗ်ာ။ ကိုယ္လိုပဲ တျခားလူေတြလဲ ေတြ႕ရတာပါပဲ။ ရယ္စရာ ေမာစရာေလးေတြေပါ့ဗ်ာ။ ဆရာႀကီး ဦးထြန္းၫြန္႔နဲ႔အတူ ေအာက္ဒိုးထြက္တုန္းက အေတြ႕အႀကံဳကလဲ မွတ္မွတ္သားသား ရွိလိုက္တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳပါပဲ။

Posted by: ခင္ေမာင္စန္း(မႏၱေလး)